جدول جو
جدول جو

معنی علاءالدین طوسی - جستجوی لغت در جدول جو

علاءالدین طوسی
(عَ ئُدْ دی نِ)
علی. از مشاهیر علما و حکما بود و علوم عقلیه و نقلیه را در بلاد عجم تکمیل کرد، سپس به بلاد روم رفت و در دربار سلطان وقت احترام یافت. و نخست از طرف سلطان مرادخان (824- 855 هجری قمری) بتدریس در مدرسه بروسه منصوب شد، آنگاه از طرف سلطان محمدخان فاتح (855- 886 هجری قمری) تدریس مدرسه زیرک بدو مفوض گردید، و پیوسته مورد الطاف سلطان بود، تا آنکه سلطان، علاءالدین و خواجه زاده را بتألیف کتابی در محاکمۀ بین ابن رشد و تهافت امام غزالی مأمور ساخت. علاءالدین کتاب خود را که حاوی محاکمات مابین افکار حکما و تهافت امام غزالی است، ذخر یا ذخیره نامید، و گفته اند ذخیره نام این کتابست و ذخر کتابی دیگر است در محاکمات بین غزالی و ابن رشد، و در حیدرآباد بطبعرسیده است. سلطان کتاب خواجه زاده را بکتاب علاءالدین ترجیح داد و علاءالدین افسرده شد و از راه ایران به ماوراءالنهر بازگشت و از تمامی مشاغل و علائق دنیوی منصرف شد، و قدم بدایرۀ سلوک و تصوف گذاشته و در سال 860 هجری قمری در سمرقند درگذشت. بعضی از ارباب تراجم نویسند که علاءالدین در مراجعت از روم به ایران رفت و در 885 در خراسان یا در تبریز درگذشت. نام کتاب اوبه نوشتۀ قاموس الاعلام ’ذخر’ و در کشف الظنون ’الذخیره فی المحاکمه بین الحکماء و الغزالی’ و در معجم المطبوعات ’الذخیره فی المحاکمه بین کتاب الغزالی و ابن رشد’ میباشد. (از ریحانه الادب ج 3 ص 101 از کشف الظنون) (قاموس الاعلام ج 4 ص 3180) (لغات تاریخیه و جغرافیۀ احمد رفعت ج 5 ص 46) (معجم المطبوعات ستون 1239)
لغت نامه دهخدا

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما

عمادالدین طوسی
(عِ دُدْ دی نِ)
فضل الله بن علأالدین طوسی مشهدی، ملقب به عمادالدین. از عرفای عهد شاه اسماعیل صفوی. وی از مریدان حاج محمد خبوشانی، مشهور به مخدوم اعظم (متوفی 937 هجری قمری) بوده است و در اندک زمانی در طریق تصوف پیش رفته از مشایخ بزرگ شد و از پیر خود اجازۀ ارشاد داشته و شرحی بر لوایح عبدالرحمان جامی نوشته است. شهادت او بنابر نقل قاضی نورالله در سال 914 هجری قمری در مشهد در حال حیات مرشدخود بود و در همان شهر دفن گردید. از اشعار اوست:
بر درگه دوست تحفه جز جان نبری
دردت چو دهند نام درمان نبری
بی درد ز درد عشق نالان گشتی
خاموش، که عرض دردمندان نبری.
(ازریحانه الادب ج 3 ص 501 از ریاض العارفین ص 200 و اواسط مجالس المؤلفین)
محمد بن علی بن حمزۀطوسی مشهدی، مکنی به ابوجعفر و ملقب به عمادالدین ومشهور به عماد طوسی و ابن حمزه. از علمای امامیۀ قرن ششم هجری قمری رجوع به عماد طوسی و ابن حمزه شود
لغت نامه دهخدا
علاءالدین غوری
(عَ ئُدْ دی نِ)
مقصود سلطان علاءالدین حسین بن عزالدین حسین از مشاهیر سلاطین غوریۀ فیروزکوه است و دولت غوریه را به اوج رفعت، او رسانید، و با بهرامشاه غزنوی جنگ کرده او را شکست داد و شهر غزنین را قتل عام نمود و هفت شبانه روز در آن شهر آتش زد و به این جهت او را ’جهانسوز’ لقب داده اند. وی برادر فخرالدین مسعود و عم حسام الدین علی و شمس الدین سابقی الذکر است. مدت سلطنتش به اصح اقوال از سنۀ 545 تا 556 هجری قمری می باشد. (تعلیقات چهارمقالۀ نظامی عروضی ص 4). و رجوع به غوریان شود
لغت نامه دهخدا
علاءالدین طیبی
(عَ ئُدْ دی نِ طَیْ یِ)
علی بن عیسی الاردبیلی انصاری. او راست: نزهه الاخیار فی ابتداء الدنیا و قدر القوی الجبار، که در آن ذکری از نیل و عجایب آن نیز نموده است، و بترکی هم ترجمه شده است. (کشف الظنون)
لغت نامه دهخدا
علاءالدین طاووسی
(عَ ئُدْ دی نِ)
شیخ علاءالدین طاووسی، یحیی بن عبدالمطلب قزوینی شافعی. وی مدرس مدرسه مستنصریۀ بغداد بود. او راست: شرح الحاوی الصغیر فی الفروع للشیخ نجم الدین عبدالغفار بن عبدالکریم قزوینی، که این شرح رادر 775 هجری قمری بپایان رسانده است. (کشف الظنون)
لغت نامه دهخدا
علاءالدین آلوسی
(عَ یِ)
ابن عبدالحمید آلوسی، ملقّب به علاءالدین. عالم در برخی علوم بود. وی در سال 1288 هجری قمری در آلوس متولد شد و در آخر شوال سال 1355 هجری قمری درگذشت. او راست: 1- الاّثار العربیه فی الدولتین الامویه و العباسیه. 2- تذکره الشقیق فی التصوف. 3- الدره المرضیه، در توحید. 4- صحیح المنقول، در وعظ. 5- کافیه المجالس، در وعظ. (از معجم المؤلفین ج 7 ص 118 از الدلیل العراقی الرسمی ص 916)
لغت نامه دهخدا